Mëngjes dhe Mbrëmje/29 Janar

Nga Gospel Translations Albanian

Versioni i 11 Mars 2010 19:31 (shikoni burimin) JoyaTeemer (Diskuto | kontribute) (Faqe e re: {{info|Morning and Evening/January 29}} ====Mëngjes==== ''“Gjërave që nuk shihen.”'' '''2 Korintasve 4:18''' Është mirë që gjatë shtegtimit tonë të Krishterë t’i mbaj...) ← Ndryshimi më para		Versioni momental që nga 11 Mars 2010 19:42 (shikoni burimin) JoyaTeemer (Diskuto | kontribute)
Rreshti 17:		Rreshti 17:
	mund të më mundojë frika dhe hallet të më trazojnë,<br>		mund të më mundojë frika dhe hallet të më trazojnë,<br>
	Por gjithsesi do të arrij në shtëpi.”		Por gjithsesi do të arrij në shtëpi.”
		+
	====Mbrëmje====		====Mbrëmje====

---

Versioni momental që nga 11 Mars 2010 19:42

Mëngjes

“Gjërave që nuk shihen.”

2 Korintasve 4:18

Është mirë që gjatë shtegtimit tonë të Krishterë t’i mbajmë sytë përpara. Përpara gjendet kurora, dhe po në atë drejtim gjendet destinacioni ynë. Mbase për shkak të shpresës që mbart, apo të gëzimit, ngushëllimit dhe dashurisë që frymëzon, e ardhmja është ai objekt madhështor ku mbeten sytë e besimit. Kur shohim në të ardhmen shohim mëkatin të hedhur përjashta, trupin e mëkatit dhe vdekjen e shkatërruar, frymën që më së fundi është përsosur dhe është bërë e denjë për të qenë pjesëtare e trashëgimisë së shenjtorëve në dritë. Duke parë më tutje në horizont, syri i ndriçuar i besimtarit mund të vështrojë lumin e kapërcyer të vdekjes, përroin e kaluar të zymtësisë, dhe kodrat e ngjitura të dritës mbi të cilat gjendet qyteti qiellor. Ai e sheh veten tek hyn brenda portave prej perlash i përshëndetur më shumë sesa një fitimtar, i kurorëzuar nga vetë dora e Krishtit, i përqafuar në krahët e Jezusit, i përlëvduar së bashku me Të dhe i ulur bashkë me Të në fronin e Tij, ashtu si edhe Ai vetë ngadhënjeu dhe u ul me Atin në fronin e Këtij të fundit. Mendimi i kësaj të ardhmeje lehtësisht e çan errësirën e së kaluarës dhe zymtësinë e së tashmes. Nuk ka dyshim që gëzimet e qiellit do të na shpërblejnë për vuajtjet e tokës. Hesht frika ime! Koha që kalojmë në këtë botë është kaq e shkurtër dhe mbaron sa hap e mbyll sytë. Heshtni, heshtni dyshimet e mia! Vdekja nuk është veçse një përrua i ngushtë, të cilin shumë shpejt do ta kemi kapërcyer. Koha sa e shkurtër, përjetësia sa e gjatë! Vdekja është vetëm një çast, pavdekësia e pafundme! Më duket se që tani po ha nga rrushtë e Eshkolit dhe po pi ujë nga pusi brenda portave. Rruga që mbetet është kaq e shkurtër! Unë shumë shpejt do të kem arritur atje.

“Kur bota zemrën ma çjerr
Me stuhinë e saj më të keqe të shqetësimit,
Mendimet e mia të gëzueshme ngjiten në qiell,
Duke gjetur strehë prej dëshpërimit.
Vizioni i ndritshëm i besimit do të më mbajë të fortë
Deri sa të ketë mbaruar kjo jetë shtegtimi;
mund të më mundojë frika dhe hallet të më trazojnë,
Por gjithsesi do të arrij në shtëpi.”

Mbrëmje

“Dhe pëllumbi u kthye tek ai aty nga mbrëmja.”

Zanafilla 8:11

Bekuar qoftë Zoti për një ditë tjetër mëshire, edhe pse tani ndihem i lodhur nga mundimet e saj. Këngën time të mirënjohjes ia kushtoj ruajtësit të njerëzve. Pëllumbi nuk gjeti ndonjë vendpushim jashtë arkës kështu që u detyrua të kthehej në të. Po kështu, mësimi që ka marrë fryma ime sot është se kënaqësia nuk gjendet në gjërat tokësore dhe se mund të gjejë prehje vetëm tek Perëndia. Për sa i përket biznesit tim, pasurive të mia, familjes sime, arritjeve të mia, të gjitha këto gjëra janë të mjaftueshme në mënyrën e tyre, por ato nuk mund t’i përmbushin dëshirat e natyrës sime të amshuar. “Kthehu, o shpirti im, në prehjen tënde, sepse Zoti të mbushi me të mira”. Po binte muzgu i qetë, portat e ditës ishin në të mbyllur, kur me krahë të rënduar pëllumbi u kthye tek i zoti: O Zot, më aftëso këtë mbrëmje që edhe unë të kthehem tek Jezusi si ai pëllumb! Pëllumbi nuk e kalonte dot edhe një natë tjetër duke fluturuar mbi ujërat e trazuara, kështu edhe unë nuk duroj dot të qëndroj edhe për një orë tjetër larg Jezusit, prehjes së zemrës sime, shtëpisë së frymës sime. Pëllumbi nuk u ul mbi çatinë e arkës por ai “u kthye tek ai”, kështu edhe fryma ime e përmalluar dëshiron të arrijë vendin e fshehtë të Zotit, të zhbirojë brendësinë e së vërtetës, të zbulojë se çfarë fshihet prapa perdes, dhe të arrijë shumë të Dashurin tim në çdo vepër. Duhet të vij tek Jezusi: fryma ime e përmalluar nuk mund të mbijetojë pa marrëdhënien më të shtrenjtë dhe më intime me Të. I Bekuari Zoti Jezus, ji me mua, mu zbulo dhe qëndro me mua gjithë natën, kështu që edhe kur të zgjohen të jem me Ty. Vini re se pëllumbi mbante në sqepin e tij një degë ulliri të këputur, kujtimi i ditës së kaluar dhe një profeci për të ardhmen. A nuk kam ndonjë kujtim të kënaqshëm për ta sjellë në shtëpi? Asnjë zotim dhe kapar dashamirësie të ardhshme? Po Zoti im, unë të shpall Ty pohimet e mia plot mirënjohje për mëshirat e ëmbla që bëhen të reja çdo mëngjes dhe të freskëta çdo mbrëmje! Dhe tani, të lutem, shtri dorën dhe merre pëllumbin Tënd në kraharorin Tënd.